ilkokullara konser vermek

öğretmenlerin sık sık mikrofonu alıp "çocuklaar, sessiz olun bakiim. öküzcan, sende geç çabuk yerine" şeklinde müdahale ettikleri "müzikaos" durumlarıdır. birbirini itip kakmakla meşgul öğrenci güruhundan dolayı pek verimli olmaz. konser, konser olmaktan çıkar ve öğrenci güreşlerinin fon müziği görünümüne bürünür.
ama yıllar sonra bile oralara kadar zahmet edip gelmiş, müziği zengin fakir ayırt etmeksizin ayaklarına kadar getirmiş müzisyenleri o minik yumurcaklar kalpten hatırlar ve taktir ederler. o an ilgileri başka yerlerde olabilir ama yürekleri müzik yapanlarladır.
o öğrenci kitlesinin içinde artık 45 yaşına gelip kahvede arkadaşlarına "bu yaşıma geldim, bir konsere bile gitmedim" diyecek birileri çıkmaz. televizyonda gördükleri müzisyenleri artık uzaylı gibi bakmayı bırakırlar ve "aslında bende yapabilirim" deyip müziğe yönelebilirler.
sanatçı insan elbette içten içe taktir edilmeyi ve saygı görmeyi ister ama bazen bu yıllar alabilir.