içimden cenaze kalkıyor

(bkz: içimden şehirler geçiyor)

ben bugün odalarımda gezindim yine…mum kokulu bebeklerimden ağlamayı seyrettim…gözlerime değmeden yaş,vazgeçtim sonra ağlamaktan! ben neden ağlayamıyorum?
sigaram sönmüş, tekrar yakmaya üşendim…aynaya baktığımda yansımamdan iğrendim. dışarıda hava nasıl?
çocuk sesleri geliyor kulağıma ciyak ciyak.kadınlar! susturun çocuklarınızı! içimden cenaze kalkıyor…ses etmeyin!...
dün gece bir bebekle tanıştım yolda.sus dedim,sustu…izin aldım annesinden eğildim öptüm yanağından! melek ya…ben dün gece melek öptüm…
sabahlarıma yalnız uyanmanın bahanelerini sıralamayı bıraktım…geçtim oturdum evimde yine…içimdeki kadını öldürdüm.bastırdım boğazına dün gece, önceki gece,ondan önceki gece yaptığım gibi…ayinler düzenledim… şu çocuklar bir sussa, her şey daha net olacak!
aldım karşıma konuştum egomla.”bak” dedim “olmuyor böyle çek git buradan!” gitmedi…
inat ettim çıkmadım dışarı bende…hava nasıl? bahar değdi dimi yine çoğunun avucuna…kim kimi aldatıyormuş sokaklarda? kimler hangi hayalleri yakıyormuş?maskelerini mor çantalarında taşıyan kızlar gördüm ben…ve aslında “aşk”a aç erkek çocukları…kaynaşıveriyorlardı… bir şişe şarap almışlar döndürüyorlar aralarında…kızlar yalan söylemiş anneye, “dersteyim” demiş. ben yattım ay’a baktım…yıldızlara baktım.sonra melekle karşılaştım…öptüm,dündüm evime…dün dışarı çıktım işte! izledim onları…artık çıkmam…
içimden cenaze kalkıyor…ses etmeyin!...