hep çocuk kalmak

hiç büyümemek, kirlenmemek, büyüklerin ili$kilerine kocaman gözlerle anlamadan baka kalmak, top oynamak, sevmek, korkmadan sevmek, sevilmek, durmadan.

(bkz: nerobianco)

lego parçalarıyla birlikte kaybolan çocukluğum
mutluluğu bir erik ağacının dallarından topladığım
ağız dolusu kahkaha atabildiğim
ve annemin hala genç olduğu
babamın kömür kadar kara saçlarına
şubat karlarının henüz yağmadığı yıllarım
beni ben yapan kadersiz çocukluğum
keşke seninle kalabilseydim

tıbbi bir rahatsızlığı ifade etmiyorsa, takdir edilesi bir durumdur.
çocuk yargılamaz; küsmez, küserse de çabuk unutur. küçük şeylerle mutlu olur, büyük şeylerle pek işi olmaz.
ruhları hep çocuk kalanlar; yaratıcılığı en üst seviyede, empatisi zirvelerde olanlardır genelde. sanatçılar, düşünürler, yazarlar...
neyle karşılaşacağını tahmin edip, bünyeyi "çocuk kalma"ya programlamak da bu bireylerde bir şey olduğunu gösteriyor zaten.

aziz nesin’in kendime öğüt şiirindeki dizeler aklıma geliyor, ne zaman bunu düşünsem.

uslanma hiç hep deli kal
büyüme sakın çocuk kal

(bkz: aziz nesin)
(bkz: kendime öğüt)

maki

bir an önce görülsün
diye akdeniz
toroslar’da ağaçlar
hep çocuk
kalır.(bkz: sunay akın)

(bkz: hani 20 olunca kocaman olcaktım)

cocukken buyuklere özenen buyumek için çaba sarfeden her bireyin buyuduklerini anladıklarında,susam sokağını özlediklerinde,saklambaç oynamak isteyip dertlerinen mutsuzluklardan saklanamayacaklarını anladıklarında,hep ke$ke dedikleri..

sermet erkine has bi olay olduğunu düşündüğüm durum.