güneş tutulmasıni alkışlamak

aslında bana pek garip gelmedi bu durum. tamam biraz garipsenebilir ama bu garipseme, vay efendim yurdumun tipik insanı nidalarına dönüşmemelidir. tamam dönüşsün yine bir sakınca yoktur ama bu tepki, en az güneş tutulmasını alkışlamak kadar garipsenebilecek bir tutum oluşturur.
kadıköy ’de beşiktaş ve eminönü iskeleleri arasında ki meydanda yüzlerce insanla güneşe doğru bakarken keşke birileri alkış tutsaydı da katılsaydım onlara. kanımca pek bi keyifli olurdu. alkışlamanın bir amacı olmalıdır söylemlerini siktir edin, tanımadığım insanlarla,atışmadan, çatışmadan bir şeyi paylaşmanın keyfine varırdım.
elinde sigarasıyla güneş tutulmasını izleyen adamla, boyacı çocukla, gül satan çingeneyle, üst komşu hatice teyzeye benzeyen kadınla, migros torbalarıyla güneşe bakan teyzelerle üstüne üstlük meydanda rastladığım annemle bir alkış bence komik olmazdı.. gülümsetirdi belki orda ki bir kaç kişiyi onlarda en azından bir şeye gülmüş olurdu iyice rutinleşmiş hayat ve zihniyetlerin arasında..