evreni sevmek ki

bir ahmet muhip dranas siiri,

aç mısın kardeşim, gel olanı bölüşelim,
ama şiirlerimle seni doyuramam ki;
ta, yıldızlara değin uzansa bile elim,
daha ötelerine, daha...buyuramam ki.

insanı insan diye sevmişim, hep severim;
ve onu tanrılara karşı bile överim.
ben bütün bir evreni sevmişim; alın terim
var evrende; öz, üvey diye ayıramam ki.

güzellikleri alır satarım, gelişim bu.
güzel tellalıyım ben; alan var mı? neşem bu.
güzel’le yüceltirim insanlığı, işim bu,
çirkini, kabayı ve hamı kayıramam ki.

insanoğulluğunu kulluk diye almışın!
düşüncenin orakla biçilmesine karşın
bir geleceğin dulda düşlerine dalmışın;
bu derin aldanıdan seni uyaramam ki.
kim zafere erecek? zafer ne? bir akşamda
güneşi bağlamaksa geceye karşı, ya da
haykırmaksa, gür... varım, bir güldür açan, ama
kini bir hançer gibi kından sıyıramam ki.

hep tanrı mı gerek, ey tapınağı dünyanın,
özgürlükler üstünde?... bir yüce aramanın
yıldızsal kulesinden sesleniyorum: kalkın!
duyuramam ki ama beni, duyuramam ki...