evlat ayrımı

ya şimdi doğanın kanunu olan bir şey gibi bu, sonuçta ilk göz ağrısı diye bir tabir var. misal ben, kredim kardeşimden yüksektir her daim yani cinsiyetle ilgisi de yok nitekim o erkek. tabi bu ailenin sosyo-kültürel değerleri ile alakalı olarak değişebilir zira bazı yörelerde erkek çocuğunun daha kabul gördüğü, hatta çiftlerin erkek olana kadar çocuk yapmaya devam ettiği gibi hikayeleri de duyuyoruz.
bir sonuca bağlamak gerekirse.... yoktur efendim öyle şey, olur mu. evlat bu.


içses: ayrıca şu an bundan banane,zira tuzum kuru benim ne de olsa, ne diye dert ediniyorum ki bunu şimdi kendime.

evlat ayırdımı yapmadığını iddia eden anne babalar beş parmağın beşi de bir hangisini kessen acır derler ama ben onlara bişey sormak istemişimdir hep. peki canınızı kurtarmak için beş parmağın birisini feda etmeniz gerekse seçim yapmakta zorlansanız da canınızdan olmak yerine parmaklarınızdan birini feda etmez miydiniz.

çocuklar için de artık evhama dönüşmüş sanal bir ayrımdır. illa bir ayrım yapıldığından, kardeşin/ablanın daha çok sevildiğinden dem vurur çoğu evlat. bi dönem ben de annemi sıkıştırırdım "abimi ilk çocuk diye, kardeşimi de küçük çocuk nazlı olur diye daha çok seviyorsun dimi" diye. o da "parmaklarından hangisini kesebilirsin, hangi birinden geçebilirsin" diye açıklamaya çalışırdı.
ana-baba olunca biraz daha anlaşılabilir oluyor durum.

zira evlilik çağına gelmiş erkeklerin kabusudur. hep göz önündesinizdir ve hayırlı kısmet teranesiyle "pozitif ayrımcılığa" tabi tutulursunuz. ama ayıp değil mi diye sorarlar o ebeveyne. sonu pek hayırlı dğeildir.

’çocuklar arasında ayrım mı yapılır?’ diye konuşulsa da mutlaka bu ayrım yapılır.

anne babaların bazı çocuklarına diğerlerine davrandığından daha iyi ya da daha kötü davranması. genellikle erkek çocuklara iyi, kız çocuklara kötü davranma şeklinde görülür.