eskiye dönmek

"özlem"e konu olan bir eylemdir. eylemdir deyince heveslenmeyin hemen aktivist dostlarım; kimileri bunu arzular ya da arzuladıklarının bu olduğunu düşünürler, ama şimdi buradan söylüyorum ki yok öyle bir şey. yani pratikte böyle bir şeyin uygulanabilirliği yok. maalesef acı, ama gerçek.

eskiye dönmek diye bir şey söz konusu değil. eski günlere, eski aşklara, eski huzura, eski dostluklara, eski dostlara, eski acılara ve mutluluklara dönüş ancak zihninizde canlandırabildiğiniz anılarda mümkün. bir hayal, bir masal, dumanlı kafa sahası mahsullerinden gönlünüze ve o anki modunuza göre bir araya getirdiğiniz bir demet.

hayatın ve zamanın, yaşamak adı altındaki eylemi gerçekleştirmemiz sonucu "eski" olarak adı geçen malzeme üzerindeki etkilerini geri almak mümkün değil.

yaşamak=eskitmek/eskimek gibi bir denkleme denk düşüyor ki; buradaki eskitmek/eskimek kimi zaman, içerisinde salt tüketmeyi barındırırken, kimi zaman da değerlendirmeye tekabül ediyor. ama ister tüketmiş olun ister değerlendirmiş, zamanın akışı ile birlikte herşey eskiyor. hiçbir şey, hiç kimse zamanın etkisinden kaçamıyor.

bu bağlamda hiçbir şey eskiye dönmez; olsa olsa eskiye benzeyen yeni bir şeye dönüşerek yine yeni bir hal alabilir.

buna bağlı olarak da, her şey ve herkes değişir. zaman ve mekan sorunudur değişmek. bilgiyi işlediğiniz harddiskinizin yüzeyinde yenileri için işlenecek alan kaldığı sürece, her bir bilgi kırıntısı sizi inceden değiştirir. değişmeyeceğini düşünüp, değişime direnen, üzülerek gördüm ki maalesef olumsuza evrilen bir değişime mahkum olur . değişimin gelişim olarak gerçekleşmesi için eskimeye mahkum herşeyi ve herkesi sahip olduğu değerleri iyi tartarak ve ona kendinizden değer katarak yaşamak gerekir.

perfection is a disease çok sevdiğim bir mottodur. eskiye dönüp baktığında, bugün hata olarak gördüğü bir şey bulamayan insanlardan fena halde korkuyorum ben açıkçası. bu tarz bir insan ile karşılaştığımda, aciz bir varlık olarak ben, ya kendisine objektif, eleştirel bir yaklaşım geliştirememiş, bu anlamda "rahatsız" bir bünye ya da ilahi bir karakter ile karşı kaşıyayım diye düşünüyor ve her ikisi ile de karşılaşmaktan korkuyorum.

eskiyi yad ederken, anın içerisinde barındırdığı değerleri ıskalamamak dileği ile noktayı koyar, selam ederim.

ali’nin içinde bulunduğu durum hakkında hiç bir fikire sahip olmaması ve kontrolü kaybetmesi sonucu eskiden böyle bir sorunu olmadığını hatırlayıp o sorunu olmadığı anlara dönme arzusu içerisinde çeşitli organlarından uydurduğu asılsız eylem.

gerçekleşmesini istemek, cinayet mahallinde beklediği katilinin, dönüp ona tekrar can vermesini umut eden bir ruhun naifliğini barındırır içerisinde.

ama birileri o naif ruha söylemelidir ki; katil sadece filmlerde döner, ölümün soğuk nefesi ile kulağımıza ayrılığın ezgisini fısıldadığı o yere.

(bkz: hatıralar hayal oldu)