sensiz gelen günleri nasıl da cesur karşıladım… sığınmadım uykunun ardına, aksine hep uyanık kalmayı istedim. hatırlayayım seni diye, yokluğunun her anını tüm hücrelerimde hissedeyim diye. her sabah uyandığımda önce kendimi alıştırdım yokluğuna. derin derin iç geçirdim. uyandığımda sesini duymayı hiç özlemedim, uyurken ‘iyi geceler’ demeyi de. sana arkamı dönüp giderken içimde fırtınalar kopuyordu oysa… nasıl yaşarım, ne yaparım bilmiyordum, öğrendim. yürümeyi, konuşmayı, nefes alabilmeyi hepsini sensiz yapabilmeyi öğrendim. güldüm, hem de çok. çünkü içimden geliyordu, yokluğuna sadece gülüyordum. ne yapabilirdim ki başka?
tam bir yıl geçti üzerinden. koskoca bir yıl! sensizlikle başlayıp sensizlikle biten upuzun 365 gün! şimdi karşıma geçip neden diye sorma! sensiz yaşamayı öğrendim, ondan koymuyor artık yokluğun bana!
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?