nevrotik sayıklamalar

cenazedeydim... en yakın arkadaşımın, kardeşimin babaannesi ölmüştü. üstelik ben de çok severdim kendisini. pamuk gibi, şeker gibi bir kadındı... neyse konu o değil. alıştırmıştık zaten kendimizi onun ölmesi fikrine ama dost zannettiğim insanların gerçek yüzlerini görmeye henüz hazır değildim. yaşıyorum çünkü, nefes alıyorum. dostların, dostluğun ne denli mühim olduğunu biliyorum... insanlar ağlaya ağlaya yanımızdan geçerken göz göze geldik birden kardeşimle. aynı şeyleri düşünüp aynı şeye lanet ediyorduk aslında. konuşmadan anlaşabiliyorduk yılların verdiği tecrübeyle. hayatımızda var olan, üstelik ’dost’ bu diye koruduğumuz, kolladığımız, konduramadığımız kimseler yoktu yanımızda. oysa iyi günlerde hep birlikteydik yıllardır... sonra telefonda eskilerden bir ses duydum ’hemen geliyoruz. bir şeye ihtiyaç var mı?’ diyen. çocukluk yıllarımızdan kalma ne kadar anı varsa hepsinin sahibiydiler telefonun ucundakiler. fakat artık ne çocuktuk ne de yıllardır bir tek iyi günümüz olmuştu birlikte… yine de telefonun ucunda ve çok geçmeden de yanımızda onlar vardı. her şey bitene kadar da bırakmadılar elimizi. giderken ‘bir ihtiyaç olursa…’ dediler… hayatın ve insanların tuhaf olduğunu biliyordum bilmesine de bugün öğrendiğim başka bir şeydi… gerçek dost; yıllarca görüşmesen bile en zor anında elini tutup omzuna yaslanabildiğindir… dost görünüp maske takan insanlar da nevrotik sayıklamalarıma kahraman oldular bugün… ve kendimi bir kez daha tebrik ettim başarılı seçimlerimden ötürü! öptüm, tşk, bye…