vazgeçtim

bırakıp hüznü bir yana çaresizliklerin, imkansızlıkların urganını geçirip boynuma boğduğu küçük dünyamda, ilahi bir söz gibi tekrar etmek gibi bir şeydi mecburiyetlerim.

ağzım bağlı, gözlerimde körebe oynayanların unuttuğu bir mendil ayaklarımda bedenimden ağır prangalar...

yaşamanın giderek ağırlaştırılmış bir mahkumiyet olduğu yüreğimin minik hücrelerinde aslında ihtiyacım olmayan, hiç bir zaman da olmayacak yapay ihtiyaçlarım uğruna verdiğim ödünlerimi de yanıma alarak sadece temel ihtiyaçlarımı alarak yanıma gitmek istiyorum arkama ve ardım sıra sürüklediğim gölgeme bile bakmadan...

umudun tükendiği ya da artık eylemi gerçekleştirmenin hiç bir anlamı, gerekçesi kalmadığında insanın verdiği tepkidir.

vazgeçmek zordur. insanı yorar ama anlık bir hazzada ulaştırır.

sezen aksunun muhteşem sarkısında olduğu gibi

vazgectim gozlerinden,
vazgectim sozlerinden,
bir ah de yeter .
sessizce, kimsesizce,
gonderdim dudaklarimi,
opme al yeter.

ile başlayan


yok olmak zamani simdi sözüyle biten şarkı.