allah

stella
küçükken geceleri, yalnız başımayken, "allah," derdim, "allah". sonra içimden bir ses "bok!" derdi. o sesi susturmaya çalışırdım, "allah’ım affet beni" gibi yakarışlarda bulunurdum. aklıma anneannemin anlattığı korkunç cehennem masalları gelirdi. zırıl zırıl terler, ağlardım. o ses, "bok" demeye devam ederdi, benim ölümüne korktuğum allah’a o yaşta bildiği ne varsa sayardı. ertesi gün uyanabildiğime sevinirdim.

biraz büyüdüğümde allah’tan korkmamam gerektiğini düşünmeye başladım. bu sefer geceleri, onunla konuşmaya çalıştım. "bugün nasılsın, yoruldun mu?" gibi sorular sordum. kendimi çok özel hissettim, kendi verdiğim yanıtlar yüzünden.

birkaç yıl geçti aradan, cinli perili hikayeler anlattılar. geceleri yatağım, yine beni bekliyordu. aklıma cinler geldi, "allah’ım koru beni n’olur" dedim.

yıl yıl büyüdüm, bugüne geldim. uzun zamandır hiç "allah" demediğimi fark ettim. ona olan inancım kaybolmuştu. "kitapların yan etkisidir" dedim, "neyse şimdi işim var, bunu mu düşüneceğim.."
bu başlıktaki tüm girileri gör

neden bekliyorsun?


bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?

üye ol