ölümden geleni yaptım

elden gelenlerin bittiği bir hudut var ve belirsiz aslında genelde; hah, i$te tam da ondan sonra ba$vurulan bir stepne feragat kapsulü mevcut: “elimden geleni değil, ölümden geleni yaptım!” cümlesiyle, derin bir tiradın sonuna pırlanta bir kılıç gibi çakılı kalan; ya$amın metresi olan ölüm ve ölümün eğittiği ölümlü bedenlere asılı kalan ölü soru i$aretleri, ölenlerden kalan..

“her üçgenin ortasından katil bir tanjant geçer !”

(azrail`in adını kanser koydular.
dedenin kanserden ölmesi, suların hangi yaralarından döküldüğü meçhul deniz kabuklarıyla doldurdu kıyıları, rıhtım birikintisi bir $or$ak hüzünle sarmalanan kalp, kızgın yağlarla dövülmü$ çekiçlerin "de$onghhk!" diye beynimize ineceğinin sinyallerini verdi. öldü dedem. dedem beni gülhane parkı`na götürmeden öldü. götüremeden öldü. tav$anları gösteremeden.
oysa; hastalara umut vermenin yasaklandığı bir çağda, 367`den cumhurba$kanı yapılan bir devirde ya$ıyoruz: dedem 62`den tav$an ordusu yapardı. donnie darko`da ba$rolü kapardı.)

elden gelenlerin ula$tığı bir $ahika var ve gelirsiz özelde; a-ha!, i$te ondan sonra ba$vurulan bir transpozisyon hamlesi mevcut: “sesimden fazlası ula$sa sana, yırtılır geceliği ölü gelin-cik-lerin!” cümlesiyle, monologların sonuna kanlı bir kama bir saplanan; ya$amın deri deği$tirmesi ölüm ve ölümün seyirttiği ülkelerde yakılı kalan bayrak direkleri, gidenlerden kalan..

“ölen ku$lar $iir olur / ku$ öldürenler $air olur !”

(azrail`in adını kanser koydular evet.
yeğenin kanserden ölmesi, gülsuyu tülbentlere sarılı bıraktı içlerdeki heybetli dağı, heyalanlara ve orman yangınlarına a$ina olan kalp, kolajlanmı$ apselerin "bang bang!" efektiyle di$etlerimizde patlayacağını müjdeledi. öldü gitti küçücük yeğen.
bir bisiklete binemeden. bir misketi tanımamı$ken hem de. henüz dizleri bile kanamamı$ken. oysa; ilaç $i$elerinin berisinden dünyaya bakanların olduğu bir ömür skalasında, üniversitelerinde hâlâ türbanın tartı$ıldığı bir yarımadada ya$ıyoruz: coğrafyamız, topoğrafyamız dahi yarım; yarım kaldı biberonundaki sütü yeğenimin.)

elden gelenlerin karma$ıkla$tığı bir hendese var ve tesirsiz aslında kriminalde; hah, tam da ondan sonra ba$vurulan bir intihar te$ekkülü mevcut: “seksen sekiz martı dola$ır cesedimin üzerinde, takımyıldızlara inat!” cümlesiyle, epilogun dibine kahpe bir hançer gibi tıkalı bırakılan; ya$amın diploması iken ölüm ve ölümün eprittiği belleklerde kurumadan kalan tuzlu matem giryeleri, terkedenlerden kalan..

(azrail`in adını kanser koydular evet ulan.
dayının kanserden ölmesi, gözlerine susmayı öğreten beni, kıyımlara ve intiharlara alı$ık yaratılmı$ $u siktiğimin kalp, naylon po$etlere hapsedilmi$ yağmur tanelerinin "ipil ipil!" aranjmanıyla tenimde söneceğini haber etti. öldü gitti i$te dayı. son rakısını içemeden, sek. son voltasını atamadan, yek. oysa; yakı$ıklı delikanlıların asıldığı bir sömürgede, bankalarında yılan kuyrukları olan bir memlekette ya$ıyoruz amına koyayım: dayım yılanlardan korkmazdı. yalan, derdi. yalandan kork, derdi. son yalanı, gitmeyeceğimdi.)

“bırakmazlar yakamı, bilirim, ben ölmeden !”

(..)
bir gece siktir olur gider tüm sevdiklerin: terkederler bu karton dünyayı.
ama sen,
sen üzülme ey çocuk azazil,
ölünden geleni yaptın sen..