aşk

cemal safi tek hece şiirinde anlatır aşkı.

var mı beni içinizde tanıyan?
yaşanmadan çözülmeyen sır benim.
kalmasa da şöhretimi duymayan,
kimliğimi tarif etmek zor benim...

bülbül benim lisanımla ötüştü,
bir gül için can evinden tutuştu,
yüreğime toroslar’dan çığ düştü,
yangınımı söndürmedi kar benim...

niceler sultandı, kraldı, şahtı,
benimle değişti talihi, bahtı,
yerle bir eyledim tac ile tahtı,
akıl almaz hünerlerim var benim...

kamil iken cahil ettim alimi,
vahşi iken yahşi ettim zalimi,
yavuz iken zebun ettim selim’i,
her oyunu bozan gizli zor benim...

yeryüzünde ben ürettim veremi,
lokman hekim bulamadı çaremi,
aslı için kül eyledim kerem’i,
ibrahim’in atıldığı kor benim...

sebep bazı leyla, bazı şirin’di,
hatrım için yüce dağlar delindi,
bilek gücüm ferhat ile bilindi,
kuvvet benim, kudret benim, fer benim...

ilahimle mevlana’yı döndürdüm,
yunus’umla öfkeleri dindirdim,
günahımla çok ocaklar söndürdüm,
mevla’danım, hayır benim, şer benim...

benim için yaratıldı muhammed,
benim için yağdırıldı o rahmet,
evliyanın sözündeki muhabbet,
embiyanın yüzündeki nur benim...

kimsesizim, hısmımda yok hasmımda,
görünmezim, cismimde yok resmimde,
dil üzmezim, tek hece var ismimde,
barınağım gönül denen yer benim...

benim adım aşk.