dünya yansa haşırımda değil

(bkz: ali kızıltuğ)’un güzel bir türküsüdür. (bkz: dünya batacakmış benim hec umrumda değil)

vakti zamanında padisahın biri tembeller için bir yer yaptırır ve ve hepsi orada bulunsun der ancak gel zaman git zaman bu tembelhaneler çok ağır bir yük olur padişaha ve hazineye, hepsini tek tek yaktırmaya karar verilir en sonuncusu yanarken bu tembelhanenin müptelası olan iki kişi kalır içeride, askerler çıkın dedikçe biri ateş yakınıma gelse de sigaramı yaksam der diğeri aman dünya yansa hasırım yanmaz ben minderimi alır dışarda otururum gibi bir tepki verir.

comformist bir yaklasimdir.

bu deyim umursamamayi anlatmaktadir asli olarak simdik hikayeyi naksedeyim :

yavuz selim sehri gezerken tembelhaneyi gorup sorar burasi nedir tembelhane denir soruya karsilik yavuz kızar ve tez binanin yakilmasini emreder tembeller kacisirlar icerde iki tembel kalmistir.
biri digerine
kalk hadi olmeden cıkalim surdan
digeri birine
dunya yansa benim hasırım yanmaz demistirir.

(bkz: entrylere verilen eh işte oyu)

(bkz: entrylere verilen berbat oyu)

(bkz: entrylere verilen muhteşem oyu)

tembelhaneyle ilgili bir hikaye vardir yavuz doneminden sanirim orda iki tembelin arasinda gecmis bir konusmanin sonudur.

yanilmiyorsam yavuz döneminden gunumuze kalma bir deyistir.