can bedenden çıkmayınca

baris manco’nun en sevdigim sarkilarindan biri. bir ayrilik, bir huzun bu kadar mi guzel anlatilir, bilemiyorum...

kara haber tez duyulur
"unutsun beni" demissin
bende kalan resimleri
mektuplari istemissin

uzulme sevdicegim
bir daha cikmam karsina
sana son kez yaziyorum
hatiralar yeter bana

unutma ki dunya fani
veren allah alir cani
ben nasil unuturum seni
can bedenden cikmayinca

kurumus bir cicek buldum
mektuplarin arasinda
bir tek onu sakliyorum
onu da cok gorme bana

asklarin en guzelini
yasamistik yillarca
butun huzunlu sarkilar
hatirlatir seni bana

kirildi kanadim kolum,
ne yerim var ne yurdum.
gurbet ele dustu yolum,
yuvasiz kuslar misali...

selvi boylum senin icin,
katlanirim bu yazgiya.
boyle yazmissa yaradan,
kara toprak yeter bana.

bu sarkinin bir de klibi vardir ki, cok huzunlu bir kliptir. baris abimiz buz gibi soguk bir havada uzerinde paltosu, karlar uzerinde yururken soyler bu sarkiyi, aglamamak icin kendinizi zor tutarsiniz...

baris manco’nun 1989’da cikan "darisi basiniza" isimli albumunun bana gore en dikkat ceken parcasi ve duzenlemesi albumdeki diger sarkilara nazaran daha iyidir. mancoloji albumundeki versiyonu tek kelimeyle berbattir...

şarkının ikinci nakaratına şimdi dikkat kesildiğimde gözlerimi yaşartmıştır "bütün hüzünlü şarkılar" kısmında "hüzünlü" kelimesini o kadar içten söylüyor ki, yıllar sonra farkettim.

eskiden müzik yapıyorlarmış,her sözde bir anlam varmış.
(bkz: negzelmiş)

(bkz: rakı senin canın çıkmasın)