bu ülke ampullerle aydınlanmaz

ümit yaşar oğuzcan’ın ağıt şiirinden bir alıntıyla anlatımı kolaylaşabilecek söylem;

her şey güzeldi bir zaman, çok önce
şehirler, insanlar, güneş deniz
mutluluğumu görebilirdiniz
çökmeseydi içime bu son gece
her şey bir anda bitmeseydi, yazık
olmasaydı gençliğime aptalca
belki de o yerlere varırdık
o uzak dağlara ulu: koskoca
orada her şey değişirdi belki
açardı umutlarımız bakarsın
ateş rengi, kan rengi güller gibi
toprağında kimbilir hangi aşkın
oysa şimdi nerdeyiz, neyiz bak.

bu güneşin tutulmasıdır birazda ama ampülle, tıpkı 1945’teki tanrı tutulması gibi şöyle derlerdi; o yıllar kötülük tanrıyla insanların arasına girmişti.

haklıdır amma velakin ,
"darbecilerin" "asacak adam arayan fenerleriyle" hiç aydınlanmaz.