bonibon

çocukluğun en güzel ayrıntılarından biridir bonibon..mahallede yorgunluktan ölesiye oynadığımız annemizin "hadi artık eve gel baban gelecek" diye camdan bağırdığı zamanlara ait bir kaç yadigardan biridir..annelerin "$unu al bunu al paranın ustunu de bana getir" diye bakkala yolladıklarında artan para ustleri yeterse eğer(yetmezse de alırdık gerçi o zamanlar bakkal amcalar daha 2 kuru$un pe$ine ölesiye dü$memi$lerdi)alabildiğimiz mutluluktu..ben kırmızılarını severdim mesela aldığımda ilk i$im içinden kırmızılarını ayıklamak olurdu,yerken ağzım dilim elim kıpkırmızı olurdu bende mutlu olurdum nedense..sonra kalan bonibonun da 1/3 unu arkada$larıma dağıtırdım,herkesin her zaman bonibon alacak parası olmazdı bonibon demek herkesin payla$ması demekti..kırmızı bonibonlardan bir tek osmana verirdim ama,a$k ba$ka bir $ey canım insanın gözü kırmızı bonibon falan gormuyor..
bonibon almanın da bir kuralı kaidesi vardır öyle lök diye hepsi alınmaz,pazardan domates alır gibi seçilirdi..almadan önce bakkaldaki butun bonibonların kapağı açılır,renkli kapağın altındaki harfe bakılır öyle alınırdı.$ansıma da hiç o harfi çıkmazdı,her seferinde kahrolurdum.
bugun ucra bir kö$edeki mahalle bakkalında kibrit çakmak türevi bir $ey ararken bir çocuğun gelip bonibon istemesi yazdırdı bana bu kadar $eyi..sonra yazarken farkettim ki ne o eski bonibon ne de ben eski ben’im..

demem o ki;
(bkz: çocukluğu özlemek)