bir insana alışmak

saçma bir duygudur.

sabah kalkınca kahvaltı yaparsınya, ve hani bu sana hiç tuhaf gelmez; işte tam olarak bu saçmalıkta. yok yok aslında daha da saçma. tam olarak entrynin şu ana kadar olan kısmının saçmalığında bir duygudur bu.

mesela film seyretmek deyince herkesin kafasında farklı farklı kareler canlanır; çoğunluğun gözüne bir sinema salonu gelir, içerisinde benim de bulunduğum azınlığın aklına evde tv karşısında seyredilen dvdler gelir... ya da yemek yemek deyince mutfaktan tutun da bir ayak üstü lokantasına kadar türlü türlü fotoğraflar canlanabilir insanların kafasında.

ama bir insana alışmak durumu söz konusuysa eğer, kafanızda canlanan her karede o da yer edinir kendine. evde film seyretmeyi hayal ederken ya da sinemada ya da herhangi başka bir yerde, neresi olursa olsun mutlaka yanınızda onu da hayal edersiniz. ve isteyerek yapmazsınız bunu. mutfakta kahvaltı yapmayı hayal ederken içtiğiniz çayı o yapmıştır mutlaka. bunları düşünmeye bile gerek. o çayı hep o yapar çünkü.

ve en kötüsü; o alıştığınız kişi bir şekilde çıkarsa hayatınızdan ne bir şey yemeyi, ne bir şey seyretmeyi... hiç bir şeyi hayal edemez olursunuz.