bir aksesuar olarak kitap

kitap bir anahtardır. daha doğrusu bir çağrı, sinyaldir. kitap kardeşliğinden olduğunun göstergesidir. “ben okuyorum” demektir. kitabı bir aksesuar olarak kullanan kişiler sahte üyelerdir. yalnızca "okuyan insan" gibi görünürler. kardeşlik üyelerini şaşırtır ve pek tabii kızdırırlar. peki bu insanların amacı nedir? olmadıkları, olamayacakları gibi gözükmek isterler. aslında evet, olamayacakları dememeliyim, gözükmek yerine olmayı seçerlerse gayet de olabilirler. ama ‘gözükmek’ daha kolaydır. kitapla kurabilecekleri tek temas, fiziksel temas olduğu için sürekli yanlarında taşırlar. oysa kitabın yeri beyindir, orada taşınması gerekir. göstermek, ilgi görmek, ona da görünmeye çabaladığı insana davranıldığı gibi davranılmasını sağlamak vb. sebepler gösterebilirim açıklamak için yaptıklarını. peki bu sahtekarlar bir aksesuar olarak kullandıkları kitabı yanlarında taşıyarak diğer kardeşlik üyelerinin ilgisini çekebilirler mi? hayır; çünkü onlar hemen tanırlar. nasıl fark ederler sahte olanı? tabii ki iki çift laf ederek. kitabı bir aksesuar olarak kullanan bu zavallılar, ne yazık ki ya taşıdıkları fazlalığın kapağını hiç açmamışlar ya da açıp, okuyup ve hatta bitirip, hiçbir şey anlamamış, kitabın kendilerine en ufak bir şey katmasına izin vermemişlerdir. dolayısıyla konuşamazlar. konuştukları anlamsız, konuşulanla ilgisiz, saçma olur. bu yolla ayırt edilebilirler; ayırt edinilmelidirler.