ben aci cektikce ruhum çiçek acar

katoliklerde yaygin ve bilinen bir sozdur.

mazosist egilimli ki$ilerin sıklıkla tekrarladıgı cumle yapısıdır.

evet osuruk çiçeği.

acı çektikçe insanın gerçeği gördüğünü ve arındığını, tanrıya daha yakın olduğunu anlatan ve katolik kiliselerin girişindeki tahta da mutlaka yazan söz.

biliyor musunuz, insanları bekleyen daha nice acılar, kan dökmeye hırslı nice eller var? .. bütün bunlar, bütün çektiğim acılar bir yere gelse, bütün kanım dökülse, beynimde, iliklerimde kazandığım şeylerin, bütün varlığımın küçük, zayıf bir vergisinden başka bir şey olamaz. bir yıldızın ışık zenginliği gibi bir zenginlik bende de var, bende öyle zenginim. her şeye katlanacağım, hepsine dayanacağım. çünkü içimde hiçbir şeyin ezip yok edemeyeceği bir zevk var ki, o da, direnmem ve gücümdür.
gorki’nin ana adlı eserinden bu başlığa yakışan bir alıntıdır yukarıdaki yazı.
gam dolu yüreğe katlanabilmektir,bu kırıntı.küçük bir yaprağın taşıyamayacağı ama dalından kopmamak için direndiği zaman üzerine yağan kara.bekler sabrını,süzüpteverir toprağa bir ışık süzmesinin yanıtını alıncağa dek tutar alnını ve karatmadan durur geceleri,şahlanacağı vakit geldiğinde azim ve güç dolu bir atın sırtında sonsuz kırlarda,rüzgara karşı koşunca.ben acı çektikçe bedenim çiçek açar ve gürlenir yalnızlığım,karışmış ormana.