sene 1995. izmir fuarı’ndayız. günübirlik, uçak vasıtası ile izmir’e gitmiştik. babamın sözü vardı. atladık uçuğa. benim uçağa ilk binişimdi. yüksek sesle sevinç çığlıkları atıyordum. izmir’e vardık. izmir fuarını çok merak ediyordum. lunapark’ı görmek istiyordum biran evvel. bütün makinelere 2–3 kez bindim. derken karnımız acıktı. bir şeyler yemeğe gittik. yemekten sonra bir dondurma alalım dedik. dondurmayı yerken, burnum kanamaya başladı. sebebini bilmiyordum ama babam burnumun kanadığını görünce hemen peçete ile siliverdi. " neden kanıyor babacım " dedim. o da bana " güneş geçti başına, sabahtan beri geziyoruz " dedi ve gözünden yaşlar gelmeye başladı. " neden ağlıyorsun babacım " dedim. " hiç " dedi.
bir babanın, oğlunun mutlu olduğunu görmesi birkaç damla gözyaşına değer herhalde.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?