el dayağı yemeyen kendi yumruğunu balyoz sanır

ba$kalari ile kiyaslanmadigi surece ki$inin kendisini en onde, en lider, en $u bu sanmasi durumudur.

(bkz: bana bisi olmaz diyen zihniyet)

(bkz: el yumruğu yemeyen kendininkini değirmen taşı sanırmış)

bazı insanlar vardır sohbetleri sevilir, esprileri sevilir.zekidir bu insanlar.e bukadar sevilen huy olunca sizde seversiniz kişiyi mecburen.her zaman yanınızda olsun istersiniz.yalansız ,güzel,dürüst,seviyeli ilişkiniz olsun istersiniz.sonra sergilenen davranışlar karşısında ,verilmeyen değer karşısında aslında karşınızdakine hakettiğinden fazla değer verdiğinizi farkeder bir adım geri atarsınız.bakarsınız etrafta onun gibi çokça insan vardır ama kişi daha önce hep şımartıldığı için ya da kıyaslanmadığı için kendini nimetten saymaktadır.işte böyle durumlarda bu atasözümüz cukkk diye oturur oturması gereken yere.
diğer bir deyişle:
(bkz: el yarrağı görmeyen kendininkini piyade tüfeği zannedermiş)

"havalanma, otur oturdugun yerde siktirtme belani!" minvalinde bir cumle.

çocukluk halidir. kendini çok güçlü sanan velet, kar$ısındaki mızıkçı oyun arkada$ına " senin agzına sıcarım!" diyerek saldırır; akabinde hızlı bir dayak yiyip kenara çekilir.

durum bundan ibaret.

’’el siki görmeyen kendi sikini piyade tüfeği sanır’’ ile aynı anlamdadır sanırım.