bir kadının yokluğu

hayalin ucunda -pervaneye takılmış- bir tel olabilir bazen.

yalnızlık ve boş odalar

farkındalık vaktidir işte.an bu andır..! oysa ki ne güzeldir gözlerinin ışığında olmak..buradayken söylemediğin herşey, dokunmadığın her güzel yeri aklından geçer...iş işten geçmiş,kadın yok olmuştur...
söz vermişti değil mi? gitmeyecekti!bu alışkanlık süresince en çok şunu bilmen gerekir;
(bkz: bir kadın sözünden dönmüşse emin ol buna değmiştir)

kişinin içinde bulunan gizli çizgiden bakınca görebilme ihtimali olan sistir.

kadinlar gittiklerinde arkalarında daha büyük boşluklar bırakırlar.

onlar bir gün çekip gittiklerinde, peşlerinde "yetim-öksüz" kalan çok

olur:

mutfaktaki dolap, perdeler, kavanozun içindeki eski düğmeler, özenle

saklanmış küçülmüş giysiler, dolap diplerindeki kurdeleler...

sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar, yetim kalmıştır

tabaklar.

bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.

sık sık boynunu büker "sarıkız".

o teki kalmış eski bardağın anlamını bilen olmaz, değerini kimse

anlayamaz krom hac tasının.

balkon artık sessizdir, koridor kimsesiz.

hep böyle olur; bir kadın gittiğinde; övgüler, uyarılar, yakınmalar,

dualar yetim kalır.

kapı eşiğindeki "dikkat et..." duyulmaz, annesi gitmiştir "geç

kalma"nın.

kadınlar, arkalarında büyük boşluklar bırakarak giderler.

bir kadın gittiğinde pek çok kişi gitmiştir aslında. ve bir kadın

gittiğinde pek çok "yetim" bırakmıştır arkasında.

bir kadın gittiğinde...

bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında; bir ağır işçi, bir

temizlikçi, bir bakıcı, bir bahçıvan, bir muhasebeci...

bir anne gider...

bir dost...

bir arkadaş...

bir sevgili...

ne çok kişi yok olur bir kadın gittiğinde.