topraga verilen sevgili

fotoğraf sanatçısı en son karesine toprakla yanyana duran çatlamış elin benzerliğini vurguluyor.
kadının aklına ise iki gün, belki iki ay, belki de iki yıl önce toprağa bıraktığı sevgilisi geliyor.topraktan geldik toprağa gideceğiz özdeyişi çınlıyor kulaklarında.
nasılda üzeri örtülmüş,ondan geriye bir tek bu toprak örtü kalmıştı.herkes giderken o kalmayı, birazdan örtünün altına o da girmeyi istiyordu ama nafile.
acaba toprak değilde başka ne onu daha mutlu ederdi?biz toprak üzerinde yaşıyoruz,topraktan çıkan mamülleri tüketiyoruz,topraktan gelen yeraltı kaynaklarıyla geçiniyoruz...iyi ama bu kadar toprakla içiçe iken neden bu kadar koyuyor insanın toprakla buluşması.ayrılıktan öte bir hüzün.
belki de kendi akıbetimiz aklımıza geliyor? (bkz: #229030)