ölümkorkusu

dogdugumuz andan itibaren yaklasmaya basladigimiz olum denilen bilinmezlige karsi duyulan,insana ozgu korkularin basinda gelen sey.gundelik yasantida insanin aklina hic gelmeyen olum,bir cenazeye sahit oldugumuz anlarda kafamiza dank eder genellikle ve o an icin her seyin bos oldugunu,olumden korkmanin anlamsizligini idrak ederiz cogu zaman.bu duruma bakildiginda;hissedilen sey olum korkusu degil,"nasil olecegim acaba?" korkusudur kanimca.

an itibariyle sol frame de ki;
(bkz: intihara tesebbus etmek )
(bkz: intihar etmek )
(bkz: intihar edilesi sarkilar) başlıkları sebepli farkında olmadan yaşadığım durum.

korkmuyorum ulan ! , ey ölüm gel beni al demek istediğim başlık.

(bkz: olume adim adim)

kimin, kaç yaşında, neden yaşayacağı belli olmayan; ama mutlaka herkesin bir kaç gecesini berbat eden duygu.

kendini ölüme hazır hissetmeyen insanların duymuş olduğu korku.

(bkz: göt korkusu)

şu hayatta korkulmaması gereken tek şey ölümdür.

"ben varken ölüm yok , ölüm varken ben yokum , o halde korkacak ne var?" lucretius

(bkz: yusuf yusuf)

alışana kadar ölmüşten beter olur insan zaten. atlatınca da hiç ölmeyecekmiş gibi gelir kişiye. varlığı da yokluğu da denge bozar.

insani melek yapan bir korku türüdür.
ölümünün yaklasitigini anlayan bir insan, herkese daha bir iyimser davranir. paraya tapmaz, arabaya tapmaz... cünkü bilir gittigi yere onlari götüremeyecegini. ve yine bilir; aslinda yasamin daha korkunç oldugunu.