çok tanrılı dinler

ota boka tanri gozu ile bakan insanlarin iman ettikleri dinlerdir bunlar.ate$ olsun, ta$ olsun, su olsun, osuruk olsun akliniza gelen ne varsa tanridir bu dinlerde.tanri yerine gecirecek herhangi bir materyal bulamadiklari zaman da totemler yapip her birine "aha $u totem $unun tanrisi, bu totem de bunun tanrisi" diyip bunlara taparlar.

(bkz: tek tanrili dinler)

eski türkler birden fazla tanrının varlığına inanırlarmış efendim. güneş tanrısı, rüzgar tanrısı vb. saçmalıklar.

gunduzleri baska, geceleri baska, yagmurlu gunlerde, gunesli gunlerde baska tanrilara inanilan toplumlarin; gayet de normal hadisesidir.
*
inanisin hangi yolla olacagini, bir tek kisi ya da bir tek inanisa bagli toplum belirleyebilir mi? tek tanrili dinlere mensup toplumlarin icinde dahi digerini hakir gorme durumu varken, elbette, elleriyle yaptiklari putlara tapanlara da laf edilmeden durulmayacaktir.
*
bir sey ya vardir, ya yoktur..

inanmak neden peki?
"varolduguna inaniyorum" demek yerine, "varoldugunu biliyorum" daha dogru bir cumle olsa gerek! kaldi ki; dunya olali beri uzerinde yasayan insanlar da hep korktuklari seylere inanmislardir. kimi toplumlar gunesten, yakici sicakligindan; kimi toplumlar aydan, onun kasvetinden; kimileri simsekten, sesinden vs korktuklari icin onunde egilmek ve hasmetlerindeki gizemlilikleri karsisinda inanmak durumunda kalmislardir. cok enteresan ki; onlar vardilar ve hala daha varlar.. elle tutulamazlar ama gorunuyorlardir.

ne var ki tanri; hangi sekle girerse girsin, daima korkulandir. musluman goruse gore inanilan tanriyi sekillendirebilir miyiz? hayir!! sadece "isimleri"nden, kitaplarindan, icimizdeki inanmak istemekten varoldugunu biliyoruz. oyle bir seyin varligindan duydugumuz rahatlik hissini verdiginden; ilahi adaletine olan sonsuz guvenimizden, o’nun varolmasini istedigimizden varoldugunu varsayiyoruz.

bu nedenle; baska toplumlarin inandiklari seylere laf ederken (ne olursa olsun inandiklari seyler!); kendi inandigimiz tanrinin da diger medeniyetlerce elestirildigi ya da yok sayilabilecegini dusunmek ve ona gore yerli yerinde laflar kullanmak kanimca daha saygilica olacaktir. hele ki hakaret (bir tanriyi osuruk addetmek!) hic de uygun degildir. o medeniyetlerin yasadigi ilkellikleri; henuz hayatlarinda birakin ucak gormeyi, bos bir kibrit kutusunu dahi ellemedikleri dusunulurse; hayatlarinda beyaz insan gormemislerin, gorunce garip ve lezzetli etleri olan bir canli niyetine onlari yedikleri dusunulurse (sozlerin acikligi bellidir!!); bir yildirima, yagmura, gunese ya da elleriyle yaptiklari acayip seylere tapmalari kadar dogal bir sey yoktur.

saygi..
her zaman saygi!

şahsımın ve diğer benliklerimin oluşturduğu dinlerdir. tebası da üç/beş kişiden oluşur. öyle şeniz ki.

artemis: çekilin şu öküzü avlamayayım da bi höpletelim...
zeus: kızım akıllı ol bırak yarı insan o!!!
herkül: baba bırak şu kızını döveyim bak elim kaşınıyo zaten!!
afrodit: aşk doluyum şevk doluyum oh$$...
ares:baba bu afrodite dalıyorum savaşmayıp sevişeceğim kardeş mardeş dinlemem artık!!


(bkz: her şeyin tanrısı mı olur lan)

-tanrım affet beni.
+tamam affedildin.
-yok sana demedim ponza
+tabi biz topuk taşı tanrısıyız ya siklemeyin mınakoyim.

her konuya ayri bir tanri bakmasi sebebi ile kullarina cok daha fazla yardimci olabilen tanrilarin bulundugu dinlerdir. bir arkada$im boyle bir dine mensuptu misal, laptop $arji tanrisina bir dua patlatti, o gun bugundur $arji bitmiyor.