bayramda yalnız olmak

anlatmak istiyorum sadece..

işe gidiyordum sabah bayramın ilk günü..acıbadem civarlarında bir park var,genelde başı boş adamlar içiyor o parkta.önünden geçiyordum dikkatimi çekti dönüp bir baktım neler oluyor acaba diye..

bir adam..gözlerinden oluk oluk yaşlar akarken birasını yudumluyordu.adımlarımı yavaşlattım..
belli ki özenerek seçmişti kıyafetlerini,saçları geriye doğru taranmış,ayakkabıları da parlatılmıştı..
ama bunların hiç biri gözlerinden akan damlaları durdurmuyordu..ardarda yudumluyordu birasını ve sigarasını hararettle içiyordu.

devam ettim izlemeye..aslında çoktan içim burkulmuş bilinmez nedendir tüylerim ürpermişti bile,neden hala bakıyordum ki..
bende yaktım sigaramı yavaş adımlarla yürürken.hatta düşündüm daha vaktim de vardı yanına gideyim diye geçirdim içimden.

ama öyle hararatli ağlıyordu ki,yapamadım!

gözlerimden yaşlar boşalmaya başladı ve şükrettim halime..

aslında o anda bende yalnız başıma yürüyordum ve ağlıyordum..

genelde en çok ailesinden kimsesi kalmamış ya da önceleri iyi bir bakım alsın, yaşıtlarıyla takılsın arkadaş yapsın diye gönderildiği huzurevinde terkedilmiş ya da o minicik kollarıyla size sarılmaya çalışan kendilerine uzanan bir küçük dala bile sıkıca tutunan minik kimsesizler için geçerlidir bu durum. ama tabi ki bunu dışınd sevilmediğini, sevmediğini bildiği insanların arasında bayram kutlamak zorunda kalanlar, ailesinden uzak kalmak zorunda olanlar içinde ayrı bir zorluğu vardır tabi.