süleymaniye de bayram sabahı

yahya kemal beyatli’nin gune en uygun du$en $iiri.

artarak gönlümün aydınlığı her sâniyede,

bir mehâbetli sabâh oldu süleymâniye’de.

kendi gök kubbemiz altında bu bayram saati,

dokuz asrında bütün halkı, bütün memleketi

yer yer aksettiriyor mâvileşen manzaradan,

kalkıyor tozlu zaman perdesi her ân aradan.

gecenin bitmeğe yüz tuttuğu andan beridir,

duyulan gökte kanad, yerde ayak sesleridir.

bir geliş var!.. ne mübârek, ne garib âlem bu!..





hava boydan boya binlerce hayâletle dolu...

her ufuktan bu geliş eski seferlerdendir;

o seferlerle açılmış nice yerlerdendir.

bu sükûnette karıştıkça karanlıkla ışık

yürüyor, durmadan, insan ve hayâlet karışık;

kimi gökten, kimi yerden üşüşüp her kapıya,

giriyor, birbiri ardınca, îlâhi yapıya.

tanrının mâbedi her bir tarafından doluyor,

bu saatlerde süleymâniye târih oluyor.





ordu-milletlerin en çok döğüşen, en sarpı

adamış sevdiği allâh’ına bir böyle yapı.

en güzel mâbedi olsun diye en son dinin

budur öz şekli hayâl ettiği mimârinin.

görebilsin diye sonsuzluğu her yerden iyi,

seçmiş istanbul’un ufkunda bu kudsi tepeyi;

taşımış harcını gaazîleri, serdâriyle,

taşı yenmiş nice bin işçisi, mimârıyle.

hür ve engin vatanın hem gece, hem gündüzüne,

uhrevî bir kapı açmış buradan gökyüzüne,

tâ ki geçsin ezeli rahmete rûh orduları..





bir neferdir bu zafer mâbedinin mimârı.

ulu mâbed! seni ancak bu sabâh anlıyorum;

ben de bir vârisin olmakla buğün mağrûrum;

bir zaman hendeseden âbide zannettimdi;

kubben altında bu cumhûra bakarken şimdi,

senelerden beri rü’yâda görüp özlediğim

cedlerin mağfiret iklimine girmiş gibiyim.

dili bir, gönlü bir, imânı bir insan yığını

görüyor varlığının bir yere toplandığını;

büyük allâh’ı anarken bir ağızdan herkes

nice bin dalgalı tekbir oluyor tek bir ses;

yükselen bir nakarâtın büyüyen velvelesi,

nice tuğlarla karışmış nice bin at yelesi!





gördüm ön safta oturmuş nefer esvaplı biri

dinliyor vecd ile tekrâr alınan tekbîr’i;

ne kadar sâf idi sîmâsı bu mü’min neferin!

kimdi? bânisi mi, mîmâri mı ulvî eserin?

tâ malazgird ovasından yürüyen türkoğlu

bu nefer miydi? derin gözleri yaşlarla dolu,

yüzü dünyâda yiğit yüzlerinin en güzeli,

çok büyük bir işi görmekle yorulmuş belli;

hem büyük yurdu kuran hem koruyan kudretimiz

her zaman varlığımız, hem kanımız hem etimiz;

vatanın hem yaşıyan vârisi hem sâhibi o,

görünür halka bu günlerde tesellî gibi o,

hem bu toprakta buğün, bizde kalan her yerde,

hem de çoktan beri kaybettiğimiz yerlerde.





karşı dağlarda tutuşmuş gibi gül bahçeleri,

koyu bir kırmızılık gökten ayırmakta yeri.

gökte top sesleri var, belli, derinden derine;

belki yüzlerce şehir sesleniyor birbirine.

çok yakından mı bu sesler, çok uzaklardan mı?

üsküdar’dan mı? hisar’dan mı? kavaklar’dan mı?

bursa’dan, konya’dan, izmir’den, uzaktan uzağa,

çarpıyor birbiri ardınca o dağdan bu dağa;

şimdi her merhaleden, tâ beyazıd’dan, van’dan,

aynı top sesleri birdir geliyor her yandan.

ne kadar duygulu, engin ve mübârek bu seher!

kadın erkek ve çocuk, gönlü dolanlar, yer yer,

dinliyor hepsi büyük hatıralar ruzgarını,

çaldıran topları ardınca mohaç toplarını.





gökte top sesleri, bir bir, nerelerden geliyor?

mutlaka her biri bir başka zaferden geliyor:

kosva’dan, niğbolu’dan, varna’dan, istanbul’dan..

anıyor her biri bir vak’ayı heybetle bu an;

belgrad’dan mı? budin, eğri ve uyvar’dan mı?

son hudutlarda yücelmiş sıra-dağlardan mı?





deniz ufkunda bu top sesleri nerden geliyor?

barbaros, belki, donanmayla seferden geliyor!..

adalar’dan mı? tunus’dan mı, cezâyir’den mi?

hür ufuklarda donanmış iki yüz pâre gemi

yeni doğmuş aya baktıkları yerden geliyor;

o mübarek gemiler hangi seherden geliyor?





ulu mâbedde karıştım vatanın birliğine.

çok şükür tanrıya, gördüm, bu saatlerde yine

yaşayanlarla berâber bulunan ervâhı.





doludur gönlüm ışıklarla bu bayram sabahı.