çocukluk arkadaşının ölmesi

anlatılmaz bir acıdır,birlikte koşup oynadığınız,hayatın en güzel dönemini paylaştığınız insanın ölmesi demek bir parçanızın toprağa gömülmesidir.öyle zordur ki kabullenmek,erik ağacı yalnızdır artık,maç yaparken kale kurduğunuz taşlar dağılmış etrafa,para birleştirip bakkaldan aldığınız top avluda duruyor öylece...yaşamak ne diye sordurtur insana.

ilk zamanlarda insan çaresizliğe boğulur, ama alıştıkça eskisinden daha güçlü biri olduğunu farkeder. tabiki yaşanan anılar unutulmaz hiçbir zaman, anımsadıkça hüzünlenir kişi, ama öyle ya da böyle kabullendikten sonra insan, hayatta "kaybedeceği bir şeyin daha eksilmesi"nin garip bir rahatlığı ile.....amaaan insanın sevdiği kişinin hayatından çıkmasıdır işte, özlemektir en kısa haliyle.

bakınız vermenin bile isyan dolu hüzne sürüklediği üzücü durum.

(bkz: #309486)

(bkz: watching over me)

onunla birlikte çocukluk anılarının da ölmesidir.çünkü çocukluğunuzda birçok şeyi beraber yaşamış,beraber görmüş,gülmüş,ağlamış,göğüs germişinizdir birçok şeye..çocukluk arkadaşınızın ölmesi geçmişinizdeki hatıraların da onunla gitmesidir,dönüşsüz...