oyun bitince sah da piyon da aynı kutuya konur

bu söz ölümün saltlığı hakkında bizlere çok fazla ipucu vermektedir.
yaşamla ölüm arasındaki sıkışık ve konforsuz bir oyunun değişmeyen oyuncuları olan insanlar,ömürleri boyunca paranın,şöhretin,gösterişin ve prestijin izini sürmüşlerdir.
yolun sonunda karşılaşılacak olan ya aydınlıktır ya da karanlıktır. ancak asıl önemli ve gözden kaçırılmaması gereken konu oyun bitiğinde yani tiyatro perdesini son kez kapattığında,tiyatro rejisörünün,senaristinin,sahne amirinin,baş oyuncularının,diğer oyuncularının ve sahne emekçilerinin aynı perdenin arkasındayken seyirciye veda edecekleridir.

ölüm adildir,aynı haşmetle vurur şahı fakiri (nazım hikmet ran)

(bkz: kurtlar vadisi)

(bkz: her canli olumu tadacaktir)
tabi anlayana...

yüzeysel bi yaklaşımla bakarsak oyun bitince sahın ve piyonun hatta diğer taşların artık bi önemi kalmaz sivilde o taşlar anlamsız birer objedir.o yüzden nereye konulduğu önemini yitirir.ayrı ayrı paketlemek veya aynı kutuya koymak arasında fazla bi fark yoktur.

bu bağlamda her oyun satrançtır.

mutluluk oyunu bitince aşkta sevgide ; anı kutusuna girer.

son günlerin en moda kişisel iletilerindendir.

şah ve piyonun yanı sıra gerek vezir olsun, gerek kale, veyahut fil, onlar da aynı kutuya konulmaktadır. kendileri için ayrı bir kutu yoktur. bir arda güzelce geçinip giderler. evet.

piyonların bazıları daha oyun bitmeyen kutuya konur, asıl da iç acıtan budur efendim. evet.

hayat oyundur ...

fazla ciddiye almamak hırslara yenilmemek dibine kadar tadını çıkara çıkara yaşamak gerek ...

satranç oynadıktan sonra oyun malzemelerini dağınık bırakmama ve toplama gerekliliği üstüne söylenmiş bir söz. ya da gerizekalıyım; ki bu 2. olasılık daha bir yüksek, hıhım.

tamamiyle teoriden ibaret bir sözdür. halbuki ben şah için özel bir kutu hazırlamıştım ve oraya naklediyordum oyundan sonra.