aşkların yetim rengi

bir yilmaz odabaşi şiiri...

" { yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;
sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın ! }

kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri
bir defter adınla hükümlü şimdi . . .

sen kendinin neşteri, pası, kilidi
gençliğin kendine savurur seni
esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun
baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni
sen, feodalizmin kara dilberi
gündüzlerin gölgesindeydi sevgi
gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti

sesin şimdi kanayan bir gül gibi : kangren . . .

sen orda
manastırının huysuz müridi
sen orda
bir korkuda
bir şarkıda
ölüm susan uğultuda
sen orda
düşlerine leş kargası tüneyen

elleri ayazlarda
sen orda
esmerliğine rehin feodal şatolarda . . .

uyurken sen hasretin avlusunda
gündüzlerin gölgesinde oturuyordum
sonra boşuna çizdim karanlığa resmini
boşuna…ezberleyip hasreti
oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni

nasıl istersen!
artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini . . . "

(bkz: aşkın nur yengi)

Güzel bir şiir.