sevinç ile hüzün

özdemir asaf $iiridir..

sevinci kapıştılar taşımayı bilmeden,
şimdi bilen yok, nerede oturuyor.
köyün delisi hüzün, yalnız kaldı yollarda
adam-adam sınayor, arayor yoldaşını...
kıskandıran özlemi, yüzünden okunuyor.

görünüp siliniyor o günden beri
sevinç bir an gözlerde, dudaklarda,
yerini sevgilisi hüzün’e bırakıyor..
sevinç’se uzaklarda, hep uzaklarda,
şöyle bir görünüyor, hemencecik uçuyor.

işte o günden beri gözlerde, dudaklarda
hüzün, aramaktadır, yitik yavuklusunu,
o günden beri sevinç yerinde durmaz
ve kişiliğini ararken uzaklarda
o günden beri kimliksiz hüzün olmaz.

(bkz: sevinç)
(bkz: hüzün)

(bkz: güzel ve çirkin)

(bkz: cesur ve güzel)