aci cekmiyormus gibi yapmak

acımadı ki acımadı ki diye çıgırmak.

ben dahil bircok tanidigim ilk dovmesini yaptirirken yapar bunu, yerine gore degismekle beraber genelde tatmadiginiz bise oldugundan ilk etapta alisamazsiniz.oyle.

yiğitliğe bok sürdürmemek adına "ehehe hiç acımadı kiiiiii" triplerine girip -artıkın kimi kandırmaya çalışıyorsa- birilerinin bu ortaya atılan o iğrenç süprüntü/çer/çöp/boku yemesini beklemektir. fakat kandırılmaya çalışılan kişi kandırılmaya çalışıldığından haberdardır çoğu zaman. zira acı çeken insan evladının aksini belli etmeye yönelik davranışları üzerinde eğreti durur fazlasıyla. yalan söylemek acı durumunda imkansızlaşır. öyle olmasa da imkansıza yaklaşır.
bu konuya bir misal aşk acısı çekmiyormuş gibi davranmaktır. aşk tabiati itibariyle güçlü bir his olduğundan, bu hissiyatı taşıyanların bunu telkin ve/veya sahtekarlık yoluyla dışarıdan saklamaları insan doğasına aykırıdır. aşk acısı çektiren kişinin karşısında şuh kahkahalar atmak, çevrede bulunan rastgele -ki genelde en çirkini, en tıfılı ve en kazuleti rastgelir- erkek cinsli kişilere yavşamak, hatta ve hatta öpüşüp sevişmek suretiyle sarmaş dolaş olmak vs. gibi davranışlar günümüzde pek bir kitsch sayılır. yok hayatım, vazgeçmeli bu işlerden. acı çekmek insani bir olgudur en nihayetinde. bunu saklamaya çalışmanın kendisi de acı verir. bu nedenle acı cesurca, korkusuzca yaşanmalı,azalıncaya, yok oluncaya, artık kabak tadı verinceye kadar. kanımca.

sevgili artık sizinle birlikte olmak istemedigini söyler. siz ise hala ilk günkü gibi asıksınızdır ona. bir sürü suclamada bulunur kendi vicdanını rahatlatmak icin. agzınızı acıp tek kelime etmezsiniz. vücudunuzdan onlarca cımbızla etiniz kopartiliyormuscasına canınız acisa da o an metanetli durursunuz. sen bilirsin, gidene kal demem dersiniz. acinizi belli etmezsiniz, yigitlik sizde kalır. ta ki yanından uzaklasıp ilk köseyi döndügünüz ana kadar.