anne özlemi

sabah uyanıp odasına doğru yürümek yatağın bo$ olduğunu farkedip geri dönmekmi$.uzun bi süre sizi öpmeyecek bilmekmi$.
saçlarıyla oynayamamakmı$.
duymak istemekmi$ sesini.

-odanı topla
-çorabını giy
-eve gelince beni ara
-gecikme
demesini istemekmi$.

sabahları kahvaltı hazırlamasını beklemekmi$.
"odamı toplar mısın?" diyebileceğiniz birini bulamamakmı$.
sizi ne yaparsanız yapın sevecek birinin uzakta olmasını bilmek,üzülmekmi$.


telefon açmakmı$..telefonu me$gul olduğunda merak etmekmi$.
"ke$ke yanımda olabilsen" demekmi$..

anne evdeyken farkedilemeyen, anne eve gelince biten bi $eymi$.
ba$ka kimsenin özlemiyle ölçülemezmi$.

ben simdi buyudummu anne
kocaman adam mi oldum yani
o yuzdenmi dunya bu kadar yabanci
o yuzdenmi hayat bu derece insafsiz
insanlarda hirpaliyor beni fazlaca
tipki yasamak gibi
tipki buyumek gibi anne
artik yatagimi kendim topluyorum
saclarimida anne
camasirlarimi kendim yikiyorum
utuluyorum...
dolabimi duzeltiyorum...
cogu zaman aclik hissim deprestikce
senin gibi
sicacik corbalarin geliyor aklima
olsa simdi diyorum
anemin ellerinden


galiba ben buyudum anne
ve ogrendim ki yasamak cok zor
yureginde kocaman bir boslukla
uyanmak cok zor...

kurulmus saat alarmı da cildirtiyor beni su gunlerde
vurup kirasim geliyor bazen
bazen de tum camlari, kapilari
seni dusundugumde...

ben galiba koca adam oldum anne
senin deyiminle...

bakkaldan aksam yemegim icin ekmek aliyorum
sabahları sensiz uyanıyorum
dislerimi fircalayip,kahvatimi yapıyorum
demsiz cay ve simitle...
yatagima opucuksuz giriyorum
ve cok zor uyuyorum anne
yoklugunun guvensizligiyle...
ben galiba gercekten buyudum anne
ve anladim
kelebeginkinden de azmis meger
kollarındaki omrum
anne ;
ben galiba gercekten
öldüm!!!


boyle biseydir.

insanı en derinden etkileyen özlem. öyle bir özlemdir ki; bir başka şeyle gideremezsin. konya otogarda gece vakti aç ve üşümüş vaziyette otobüsün gelmesini beklerken, karşımda anne ortada olmak üzere; bir omzuna kızı, diğer omzuna oğlu başını koymuş o şekilde oturuyorlardı. ben ömrüm boyunca bir şeye böyle imrendiğimi hatırlamıyorum.

gunler aylari, aylar yillari kovalar. otobus garajindaki son sarilisinizda, aglamamak icin yirtinirsiniz. ama o tutmaz gozyaslarini. otobus hareket ettigi an daha fazla dayanamazsiniz. esek kadar olmus olmaniz, erkek yada kadin olmaniz onemli degildir. hatta yaninizdaki adamin ne dusunecegide umurunuzda degildir. ilk telefon konusmanizda guclu olmanizi bilerek kelimeleri secerek konusursunuz. 1 yili geride birakmissinizdir, artik ne dayanacak mecaliniz nede yarinlara bakacak bir umut isiginiz kalmistir, yada sonmektedir artik o isik. size bir bebek gibi davranmasini, zorla yemek yedirmesini, gecenin bir yarisi uzerinizi ortmeye geldiginde yaptiginiz uyuyor numarasini ozlersiniz. guclu olmakta artik yetmemektedir. geceleri basinizi koydugunuz yastik, o hizla gecen gunlerin sahididir ve en iyi o anlar sizi. herseyi bir kenara itmek, ilk ulasim araciyla o cocuklugunuzun, gencliginizin gecip gittigi ama en cok annenizi animsatan o yolu bir gece vakti, sabahin ilk isiklarinda katetmek ve anneye kavusmak ozlemi icinizi yer. yer ama yapamazsiniz, aglayamazsinizda. icinize oturmustur, anne ozlemi ve daha ne kadar daha o buyulu varligi goremeyecek olmanizi bilememeniz icinizi kemirir. cikis yoktur, sabah tel acip sesini duymak istersiniz ama artik teldeki sesidi sizi doyurmaz. gidip varip yannina sarilmak, icinizi ceke ceke aglamak ve anne ben geldim demek istersiniz. istersiniz, ama yapamazsiniz.

ne kadar zaman geçerse geçsin tükenmeyen ve başka hiçbirşeye benzemeyen özlem türüdür.. tüketir, üzer, yer bitirir..