anima mundi

yani dünyanın ruhu, saf semavi ruh ki antik filozoflarca doğanın her yanına nüfuz ettiği öne sürülmüştür.

fikrin eflatun ile ortaya çıktığı söylense de, kavramın (konseptin) kökeninin daha antik olduğu ve bazı doğulu filozofların sistemlerinde egemen olduğu ortaya konmuştur. stoacılara göre o evrendeki tek önemli, hayati güçtür.

anima mundi terimi okült terminolojinin bir terimi olup, dünya gezegeninin tümüyle bir canlı varlık olduğu kavramını dile getirmek üzere “dünya canı” anlamında kullanılır. zaten latince’deki iki sözcükten oluşturulmuş terim de sözcük anlamıyla bu anlama gelir. simyacı basilius valentinus’un “dünya ölü bir vücuttan değildir” sözüyle belirttiği anima mundi kavramı okültistlerin ardından teozoflar’ca da kabul görmüştür. bu kavramı kabul eden görüşe göre, insan bedeninde olduğu gibi, anima mundi’nin bedeninde de sinir sistemi, dolaşım sistemleri, solunum sistemi ve çakralar mevcuttur. anima mundi’nin, insan varlığında olduğu gibi, ruh, süptil beden ve maddi beden olarak, üçlü bir yapıya sahip olduğu kabul edilir.