bir seyahatim sırasında kendisinden "çocuk emniyet kemeri" istediğimde, "yalnız başınıza seyahat ediyorsunuz, çocuğunuz yok ki yanınızda, ne yapacaksınız kemeri?" der gibi gözlerini kısarak suratıma bakan ’ruhsuz’ hostesleri var bunların...
herkes, içindeki çocuğu benim kadar düşünemeyebilir tabii ki.
şöyle bir şiir yazmama neden olduğu için yine de teşekkür ediyorum kendisine.
***
içimdeki çocuğa
her seferinde
“çocuk kemeri” isteyeceğim
yalnız başıma çıktığım
uçak yolculuklarımda.
muharrem doğan
anadolujet
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?