17

çeşit çeşit insanlar yaşıyor bu hatta.

bu sabah - sanıyorum bazılarına göre artık dün sabah oldu - tuhaf bir duruma tanık oldum burada. genç kadın olmakla kadın olmak arasındaki yıllardan birinde yaşayan bir kadın orta kapının arkasındaki koltuklardan birinde oturuyordu. hemen yanındaki koltuğa ise cinsiyeti yüzüne bakıldığında henüz anlaşılamayacak kadar küçük çocuğunu oturtmuştu. otobüs hareket ettikten yaklaşık 6-8 durak sonra doldu tabi, bu beklenen bir durum, her zaman dolar. ayakta kalan ve bundan rahatsız olan insanlar - ki ben toplu taşıma araçlarına ilk duraktan binmeyen insanların ayakta yolculuk yapmaktan şikayet etmeye hakkı olmadığını düşünürüm - otobüste 2 kişilik yer kaplayan bu 1 buçuk insana tepki göstermeye başladı. homurdanmalar falan işte... olay genele homurdanmaktan özele homurdanmaya geçince anne cevap verme ihtiyacı hissetti. ’ ... ben onun için de para ödedim ... ’ gibi bir şeyler söyledi. kadının bu düşünceli tavrı güzeldi; ama yine de bunu dile getirmesinden rahatsız olmuştum. buna gerek yoktu. bir otobüste bir tane boş yer varsa, ve oraya talip olanlardan biri 2 yaşındaki bir çocuksa, onun oturması doğaldır. asıl rahatsız edici olan o 2 yaşındaki çocuğu kaldırıp oturmayı düşünen, düşünebilen insanlarla birlikte yaşadığımız gerçeği sanıyorum. bir insan hayattan ne kadar darbe yemiş olabilir ki? bir insanı ne 2 yaşındaki çocuğun rahatını bozmayı düşünecek kadar yorabilir?

ps. entryi bağlayamadım. biraz uğraştım, sonra vazgeçtim zaten. bu seferlik böyle oldu. bir daha olmaz.