hiçbir şey yazasım yok

kafası yorgun insanın yaşayacağı hal.

hiçbir şey yazasım yokken dalıyorum düşüncelere....
beynim parmaklarımı taciz ediyor... parmaklarımsa klavyeyle mercimeği fırına vermiş bile... düşün... düşün... düşün...

sadece yitirdiğim değerler geliyor aklıma.... yüreğim cız ediyor... kalp atışlarım mı hızlandı ne? yüzümdeki gülümsemeye ciddi bir hava geldi.... öylece asılı kaldı gözlerimde hüzün.... boğazım düğüm düğüm... yaşlar mı aktı akacak zaten...
düşünüyorum işte... durmak bilmiyor ki...

neleri yitirdim onca sene, yitirdiklerimden neler doğurdum....
aslında hiçbir şeyi yitirmemiş olduğumu fark ettim garip bir şekilde....

yitirdiğim sadece umuttu... onun da her zaman yeni bir alternatifini bulmuşum işte....

sevgi miydi yitirdiğim... hayır o da değil... yüreğim sevgi membası benim.... kim sevgisiz ise ben yanı başındayım....

aşk mı peki yitirdiğim.... yoo hayır... her biten aşkın küllerinden bir yenisini doğurmadım mı....

anılar mıydı... her dönmeyi düşündüğümde geriye beni bekleyen onlar değil miydi... bana ihanet etmeyen ama sabırla beklemeyi de bilen...

anlar mıydı, zaman mıydı... kendimin peşinden koşarken zamanı mı yitirdim.... ama henüz yakalayamadığım bir an’ı yitirmiş olmam mümkün değil...

sözcükler miydi... heceler miydi... sürekli beynimde dönüp dururken onlar ve cümle yaparken seçimi bana bırakan anlayışlı sözler....

dedim ya yitirdiklerime ağlıyorum.... yitirmediğimi düşündüklerime....

hiçbir şey yazasım yok dediğimde düşüncelerime hakim olamamak ne kötü...
ve bu parmaklarıma....

(bkz: hiçbir kıza yazasım yok)

aslından yazacak çok şeyi olup da bu gücü kendinde bulamamaktan ötürü söylenen cümle.