yalnızlıga alışmali

bavullari hep toplu durmali insanin...
bir gun telefonlarin hic calmayabilecegi hesaplanmali...
tul perde arkasindan misafir yolu gozlemekten vazgecmeli...
ihanetlere, terk edilmelere, bir basina birakilmalara hazirlikli olmali...
yalnizliga alismali...

cunku "omuz omuza" gunlerin vakti gecti. dayanisma... gunumuz borsasinin deger kaybeden hisse senetlerinden biri artik...
bireyin kesif cagi, geride kirik dokuk yalnizliklar birakti.
terorun bile bireysellestigi cagdayiz. zaman, birlikten kuvvet dogurma zamani degil; zaman, tek basina dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanidir.

iste o yuzden alismali yalnizliga...
sokaklar dolusu issizlikla bas basa yasamayi goze almali insan... guvendigi daglardaki karlara bakip ders cikarmali... huzunlu bir sarkiyla paylasilan gecelerde basim dayayacak bir omuz arama huylarindan vazgecmeli... sofrada tek tabaga, tabakta az yemege alismali...
romanlardan yalnizligi yucelten paragraflar asmali evin en gorunur duvarlarina...
"yalnizlik paylasilmaz/ paylasmissa yalnizlik olmaz" dizeleriyle baslamali gune...
telesekretere "su anda size cevap verebilecek kimse yok" denmeli, "... belki de hicbir zaman olmayacak..."
cevapsizliga, sessizlige isinmali...

oysa sessizlik haksizliga alkistir.
hakliligin onuru yasatir insani... susmanin utanci oldurur.
o yuzden en sessiz gecelerde ’’dogruydu, yaptim"la teselli bulmali insan...
feryada komsularin yetismemesine, soguk duvar diplerinde sessizce aglasmaya alismali... kendiyle hesaplasmaya calismali...
gece yastikla aglasmaya, sabah aynayla gulusmeye, kendiyle huzunlenip, kendiyle keyiflenmeye hazir olmali...
hep basini alip gidebilecek kadar cesur, ama hep kalip savasacakmis kadar gozu pek olabilmeli...
sessizligi, sese donusturebilmeli...

ve sirt cantasini her daim hazir tutmali insan...
yollarla barismali...
yalnizliga alismali...

(bkz: can dundar)

okumaktan ote yazarin sesinden de dinlemenin verdigi agir bir tadi vardir, her gece yarina soylenen bir dua gibi yankilanir.