vasiyet

“ki en kötüsüdür,
ölümden sonra da istemek.”

benden firar eden dünyadan,
son isteklerimi ta$ırken bana,
dikkat et; aynı olmasın torbanın rengi,
ayağına giydiğin galo$larla.

$u bizim yan odada,
kürt ka$lı kız çok inledi dün gece,
bo$tu yatağı,
bugün iyile$mi$, tahliyesi olmu$,
inandıramadılar bana.

bir uçlu sakla da göğsüne,
teninin kokusu olsun izmaritinde.
bu yalnızlığı biz yaratmadık,
bilakis tütünü bile dost eyledik kendimize.

ya sen,
ellerini yıkıyorsun bana her geli$inde,
benimle aynı gün ölecek olan alyansında,
bir sabun parçası,
ne demekse.

yarın belki de son kez,
ziyaret saatini özleyeceğim yine,
yemek yiyeceğim,
tadını tuzunu alıp, öyle veriyorlar yemeği,
mercimeğin içindeki böceğin bile hesaplı kalorisi.

giydiğin eteğin yırtmacı ilk defa dokunuyor bana,
beni yolcu eden akciğer
kediye atsan yemez
geç kalmayacak randevusuna.

gidince çürümeyeceğini bilsem,
ellerimizi deği$tirelim derdim.
ellerimin ellerinde verdiği güzel ve uzun mola,
ayrılık allah’ın emri,
ölüm olmasa…

özge dirik