türkiye de son günlerde artan terör olayları

allah belalarını versin diyerek söze başlamak istiyorum...

zira son günlerde yine yemi önünden alınmış köpek gibi kudurdular, saldırmaya başladılar. suskunluk, durgunluk, açılım masalı falan derken zombi gibi dirildiler yine. dış mihraklardan aldıkları gazla durulacak gibi de görünmüyorlar. nazımiye’de bastıkları karakolu dalga geçer gibi ertesi gün arayıp ’yine geleceğiz’ diyecek kadar ele aldılar hayvanlığı...

’ölürsek vatan sağolsun’ diyecek kadar cesur insanların şerefsizce öldürülmesini kaldırmıyor içim artık. bir şey yapmalı... yıllardır yapılamayan o şey artık yapılmalı. yeter artık bunca kan, bunca acı.

bir tarafta vatan topraklarını kanıyla sulayan onca insan, diğer tarafta açılım safsatasıyla, gerekirse kanla sulanmış o toprakları vermeye razı bir başbakan...

uyan ey çelişkiler içinde boğulan ülkemin gözü açılmamış insanı. açılım deyip, askerine kurşun sıkan eli kanlı domuzları güllerle karşılıyorlar ülkende! ’gelin diyorlar, anlaşırız elbet!...’

anla artık ey insan demeye dilimin varmadığı, dağda domuz bile olamayan vatan haini! bu vatan senin, benim... memleketinden kalkıp istanbul’a göç etmiyor musun sen? ekmeğini orada yemiyor musun? sana kim 2. sınıf insan muamelesi yapıyor ulan allahsız? dilini bile konuşturmuyorlar mı? öyleyse nedir bu boşa isyanın? nedir ülke içinde ülke kurmaya çalışmak gibi saçmasapan isteğin? beni sana, seni bana düşürüyorlar! bizi birbirimize vurduruyorlar. onca şeye basan kafan buna da bassın, in o dağdan kitapsız! kefene bile sarılamıyor leşin!

hep tutturmuş bizi yok saydınız diyorlar bir de, yıllarca görmediniz bizi diyorlar! oysa yıllarca gelen her türlü yardımı geri tepen yine kendileri. öğretmeni, doktoru vuran yine kendileri. gündüzleri çarşıda esnaflık, geceleri dağda şerefsizlik yapan yine kendileri. her türlü haksızken hangi hakkını aramaya çalışıyor bunlar?

tecilimi bozdurup askere gitmek gibi bir şansım olsaydı, bir dakika bile durmazdım!...

allah belalarını versin diyerek sözümü bitiriyorum...