türk gençlerinin rap yapması

gayet normal bir hadisedir:

şöyle ki;
bir, rap sadece bir müzik değil bir yaşam tarzıdır. bu yaşam tarzının doğruluğu, güzelliği tartışılabilir ama yok böyle bir kültür demek bu kültüre ait olduğunu düşünen onlarca insanı yok saymak olacaktır.

iki,bir insanın neyden hoşlanacağına karar vermeye çalışmak için insanın zeka düzeyinin ya normalin üstünde ya da normalin altında olması gereki. ki normal üstü zekaya sahip kişilerin de karar verme değil tavsiye etme hakkı vardır. yani nedir? isteyen rap yapar isteyen kitap okur. hem bir insanın hem kültürlü olma kitap okuma, hem de rap yapma ihtimali yok mudur? vardır. örneği için

(bkz: sagopa kajmer’in istanbul üniversitesi fars dili ve edebiyatı bölümünden birincilikle mezun oluşu.)

üç, ne güzel demiş atalarımız zevkler ve renkler tartışılımaz. bir insanın kulağına hitap etmeyen şey başka birinin kulağına hitap edebilir. şahsen aşırı biçimde rap dinleyen biri olmama rağmen sagopa kajmer’in sesini duyduğum da kendimi farklı duyuglar içerisinde buluyorum.

dört, tabiki gençlerin kültürü kaybetmesinden yana değilim ama aklı başında bir rapçnin yapacağı şey türk soundlarıyla, türk kültürüne uygun zengin bir türkçeyle rap yapmak olacaktır. bu rap kültürümüzün düşmanıdır diyenlere soruyorum divan edebiyatında türklerin kendi dilini tam manasıyla kullanamamasını, tanzimat döneminde edebiyata batıdan tür sokmak için çırpınmayı nasıl değerlendiriyorlar.

bana göre olayın raple falan alakası yok. bu başlık altına böyle yorumların yazılması ülkemizde herkesin damarlarına işlemiş olan popüler olana bok atma hastalığının bir tezahürüdür