tiyatro devrimi

1920-21’de rusya’da halk eğitim komiserliği tiyatro bölümü yöneticisi v.e. meyerhold tarafından tiyatronun ekim devrimi doğrultusunda dönüşüme uğratılacağının ilan edilmesi. tiyatro devrimi’ni doğuran başlıca düşünceler şunlardır: 1- bütün ülkede yürürlüğe girecek bir tiyatro sisteminin kurulması, 2- tiyatro programının siyasallaştırılması; 3- yeni ideoloji biçimlerini işleyecek ve yaygınlaştıracak eğitim kurumlarının kurulması, 4- komünizm düşüncelerine düşmanca bir toplumsal düzenin propagandasını yapan profesyonel burjuva tiyatrosuna karşı savaş. tiyatro devrimi, aynı zamanda, rusya tiyatrosunun kurulmasının ilk aşaması olarak yer alan tiyatroda devrim hareketidir de. bu anlamda, stanislavski’nin oyunculuk yasalarını sistemleştirmesi kadar, moskova sanat tiyatrosu’na bağlı deneme stüdyolarının açması; tayrov tarafından tiyatronun natüralizmden ve yazarın egemenliğinden kurtarılarak yönetmenin egemenliğinde tiyatrosallaştırılması; meyerhold tarafından bütün bütüne devrim’in hizmetine koşulduğu kadar, devrimci tiyatro ve sahneleme tekniklerinin de yaratılması, oklopkov tarafından kitlesel tiyatronun uygulanması, vaktangov tarafından "dördüncü duvar"ın kaldırılması, bütün bunlar, tiyatroda devrimler yaratarak çağdaş yönetmen tiyatrosunun kurulmasına ve çağdaş yeniliklerin tiyatroya getirilmesine yol açmıştır. öte yandan, mayakovski, erdmann, tretyakov gibi yazarların yaratımlarıyla bütünleşen tiyatro devrimi, simgeci, fantastik, grotesk, fütürist, kübo-fütürist, konstrüktivist tekniklerin uyarma ve propaganda tiyatrosu teknikleriyle birleştirilerek yeni devrimci anlatım, yöntem ve uygulamaların yaratılmasına neden olmuştur. öte yandan, yine tiyatro devrimi bağlamın işçi-kültür tiyatroları ile uyarma ve propaganda tiyatrosu hareketleri yanısıra, devrimci kitle oyunları ile yurt çapına yayılmış çok geniş amatör tiyatro hareketleri de yer almıştır. tiyatro devrimi, toplumcu tiyatro kültürü oluşturmaya, tiyatroyu gerek siyasal, gerek estetik yönden devrimci kılmaya yönelik bir hareket olmuş; ancak, 1930’dan sonra dogmatik bir sanat politikasının uygulanması sonunda, bu yenilikçi devrimsel etkinlikler, "biçimcilik"le suçlanarak sona ermiştir.