şizofreni yalnız oynanmaz

rahmi vidinlioğlu’nun atlantis yayınları’ndan çıkmı$ kitabı..

bulunması, ula$ılması zor; uzun, etkileyici ve oldukça sıradı$ı cümlelerin gerisinden yazarının kalp atı$ları ve bilek burkulmaları farkedilebiliyor: $izofren bir a$k, $izofren bir yalnızlık, $izofren bir his sağanağı. deklanşöre bastığınız ânda, yani ilk sayfada, kar$ınızda e$siz bir hayâl ülkesinin yenilgiyi kabullenmi$ ve intikamını en kuvvetli, en parça tesirli bombalar ile, "kelimeler" ile almaya yemin etmi$ a$ığının nefret ve sevgi, hüsran ve hüzün, gece ve gündüzle harmanlanmı$ lirik öyküsünü görüyorsunuz..

yazar, deniz demi$ önce, selin’le devam etmi$ sonra.. sulardan bahsetmi$ yani özünde; gözlerinin $alterlerini indirip suyu hissetmi$, suya a$ık olmu$. hiçbir denizin denize kıyısı olmaz oysa, bilememi$. kaybedi$ini, kusursuz yenilgisini, ölü a$ıklar mezarlığı olan istanbul’a bağlamı$ daha ilk sayfalarda. dü$ sokağı sakinleri’nden ve küçük iskender’den alıntılar yapmı$ yer yer, a$kın tababetle olan $effaf bağını tutmuş elleriyle ve koparmı$. hastanelere dü$mü$, elektrik vermi$ler umuduna. o kırılgan ve efsunkâr a$k, gitmi$: masa üstünde intihar mektupları kalmı$.

önemli olan ise;
anlatacak bazı $eyleri, bazı hikayeleri, bazı kıyımları, bazı bazı’ları olan ve bunu yazıya dökebilecek edebi donanıma sahip olanlara cesaret damıtmı$tır nezdimde bu kitap. herkes a$ık olmaya hükümlü ve a$ık olmakla yükümlü çünkü bir yerde: bir yerde, bir otobüs durağında, bir vapurun kenar kanepelerinde, bir trenin kesif kokulu metruk vagonlarından birinde, -ya da hepsi yalandır- geliyor ve buluyor sizi a$k. hormonal bir odaklanma, bir takvimsel ko$ullanma, bir tanımsız tutku hâli. birini bulup kendini kaybetme zamanı nihayetinde.

-bende var; payla$ayım- okuyun bu kitabı.. siz de diyorsanız eğer,
"ve bir gün tüm $izofrenler a$ık olur" diye. okuyun ve d’okuyun yünden hislerinizi. leave me paralyzed..