şiir

kırdın mı incittin mi birilerini?

kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler.

kendimi yeniledim mi yazdıklarımda?

yeniden düşünmeliyim

dostluklarımı, ilişkilerimi

gözlerim çocukluk fotoğraflarında mi kaldı

yitirdim mi yoksa masumiyetimi?

borçlarımı ödedim mi?

doğru seçtim mi soruların fiillerini?

tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış, giysilerim ütülü, odam düzenli mi?



geri verdim mi aldıklarımı: aşkları, dostlukları, sevgileri, güvenleri, bağları,kitaplara, sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi?

yokladım mi duygularımı

hala sevebiliyor muyum insanları?

ovmalı gümüşleri, bakırlarımı; cila geçmeli ahşaplarıma ovmalı umutları

saklı tutmalı gelecek inancını, yarınları eksik etmemeli ağzımızdan



ey uzak akrabalarım, üvey aşklarım

mevsim sonu dostlarım, işporta mali ayrılıklar

arkadaş ölümleri, dost hançerleri, talan ettiğimiz zumlalar

gece telefonları, issiz konuşmalar

mağrur incelikler, vurgun yemiş ilişkiler

uçurum duygusuyla yaşadığımız hayat ey

o kadar çok anlattım ki

kendime kaldım anlatmaktan...



bunaldım kendisiyle boğuşmasını

başkalarında çözmeye çalışan insanlardan

usandım sözcük oynamalarından, tılsımlı sıfatlardan,

ofset duyarlılıklardan

kaç zamandır duru, yalın, çalışkan, iyi insanlar özlüyorum ’içtenliğin’ yada ’dünya görüsünün’ kirletmediği

kendime bir yeni yıl kartı yazarak bunları diliyorum

aranıp duruyorum adresini yitirdiğim insanları vitrin camlarına yansıyan yüzlerde



bilmiyorum kalmış midir adresini yüzlerinde taşıyan insanlar

hala bir umut var midir?

çıkmaz bir sokağa benzeyen bu avare avunması vitrinlerde

ne çıkmaz sokaktayım nede mutsuz

sadece rüzgarlardan daha güçlü olmak istiyorum o kadar

açık denizlerde nice yolculuklara yelken açarken

kış güneşinin mutlu ettiği bir kedi gibi mutlu, emin, tasasız

sere serpe ve keyifli olmak tek isteğim ve dileğim senin ve benim, yani bizim için...