saraybosna

boşnakların belkide en sihirli hikayesinin şehridir.ağlayan sehir diye anlatırlar; her bombalandığında yıkıntıların üzerine yağmur yağarmış,illaki temizlemek istercesine sanki ve bunun ilahi olduğuna o kadar inanırlar ki yağmur yağınca toz yatışır onlar acılarını,ölülerini
evlerinin bodrumlarına taşımak için zaman kazanırlarmış,bosna’ya gidenler bilir;
gölgeli güneşlidir her daim, yıkılmışlığına inat anrının gözyaşları aktıkça güneş çıkar umuda renkli köprürlerle bağlanırlarmış.

sehir 2003 yılına kadar tam olarak toparlanmayı başaramamış,görüp görebileceğiniz her yerde mezar taşları olan,ölümü inanılmaz kabullenmiş,hatta belki ölmüşte yeniden dirilmiş gibi.beyaz kireç duvarları ölüme taşıdıkları boşnakların ve resimlerle süslenmiştir ağlayan sehir hala ağlar.

hüzünün tanımı zordur ama saraybosna da hüzünün ne olduğu hissedilir. hüzün umuda vuran acı demektir saraybosna demektir.

ve acıların unutulmasına imkan vermeyen çarsının sahibi.

(bkz: bascarsija)