salihli

ilkin, manisa’nın ilçelerinden biri olduğunu anımsattıktan sonra konuyu şöyle açmakta yarar var derim: salihli takriben 100 bin nüfuslu, oldukça küçük bir ilçedir. ankara-izmir asfaltı üzerinde izmir’e doğru seyrederken, o sankim lüks bir oteli andıran belediye binasını görünce şöyle bir duraksar, "burası neresi lan" diye sorarsın kendine. o an, iki kilometre önce gördüğün tabelayı anımsayaraktan şöyle bir hayranlıkla geçersin şehrin yanından.
sanayi gelişimi açısından ise son derece hantal ve buna binaen geri kalmış, çalışma olanaklarının sınırlı olduğu; lakin emekli şahısların yaşamaktan büyük keyif aldığı şirince bir yerdir. halkı gayet tipik ege insanı karakterini yansıtmakla birlikte, aldığı göçler dolayısıyla az da olsa kozmopolit bir yapıya sahiptir kendisi.
gençlerine gelince... işte burada duracaksın biraz. motor sevdasına küçük yaşta kapılan, hız yapmaktan hazzetmenin dibine vurmuş, hatta bokunu çıkarmış, lise yıllarında umumiyetle belalı takılan tiplerle doludur burası. bu belalı tiplerin konuşlandığı yer ise şehrin tarihinde hiç değişmeyen bir gelenekle salihli lisesidir. hatunları taş gibin olur ve her daim peşlerinde motorlu tipler görmek mümkündür. belki de -bir ilçeye göre- türkiye’de en fazla motor barındıran şehirdir. bunlar da tercihen yamaha yahut honda’dır. eğlence mekanları sittin senedir değişmeyen bir gelenekle bizim ev adlı restorandır. tüm yıl sonu eğlenceleri orda yapılır. son yıllarda laminarya isimli diskosu da hizmete girmiş olup gençler arasında hayli revaçtadır. ayrıca türkiye’nin en zengin ilçeleri arasında başı çektiğine dair rivayetler gezer durur halk arasında. ama kimdir bu zenginler, hiç bilinmez.
odun köftesi pek bir meşhurdur; lakin kanaatimce salihli’nin en kayda değer özelliği, suyunun çok güzel olmasıdır. yakınında bulunan bozdağ’dan gelen su hakikaten hiçbir yerde rastlamadığınız bir tat ve kokuya sahiptir. daha yakınında bulunan kurşunlu kaplıcalarından çıkan sıcak su ise şifa kaynağı olup türkiye’nin dört bir yanından ziyaretçi akınına uğramaktadır.