belirli rahatsızlıklara sahip olduğum için tansiyonum çok kolay düşebiliyor ve bayılabiliyorum. en büyük korkum ise bu durumu dışarıda yaşamak. korktuğum başıma gelir hesabı bunu otobüste bir kez yaşadım. neyseki kuzenim vardı. o günden sonra bu bende bir saplantı oldu, otobüste bayılmaktan çok korkuyorum.
genelde ilk durakta bindiğim için ayakta pek kalmıyorum. ama otobüs ilerledikçe doluyor ve tabi yaşlılarda biniyor. o zaman doğrusu pek yer vermiyorum. kendimi kötü hissediyorum tabii ama nasılsa bir veren çıkar diye düşünüyorum. bazen kimse yer vermiyor ve çok utanarak bende veremiyorum. bir müddet ayakta kalmak yaşlı kişiyi sadece yoracak ama ben düşüp bayılsam daha kötü olur diye düşünüyorum. belki yanlış yapıyorum ama dediğim gibi fobi oldu bu bende.
sonra bir gün dolmuşta kadının biri oturduğu yerde bayılıyor. "laan oturduğumuz yerde de bayılabiliyormuşuz, boşuna koltuk sevdası yaptık bunca zaman" diyorum. neyseki yenimahalle devlet hastanesine yakın olduğumuz için, kadını hemen oraya götürüyoruz ve bir abimiz de refakat etmek için onunla birlikte iniyor. o günden sonra bana bir düşünce geliyor, o kadar da kötü değil ya sokağın ortasına atacak değiller, diye. o gün bugündür etrafa bir bakarım kimse yer vermiyorsa buyur ederim.
yinede biz yer vermeyen herkese kızmayalım. bir hastalığı olabilir, o an gerçekten çok yorgun olabilir, kendini kötü hissediyor olabilir. ama durumumuz el veriyorsa yerimizi de verelim. (bkz: entry diye kamu spotu girmek)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?