otizm

otizm 1943 yılında ilk kez amerikalı psikiyatrist leo kanner’ın 11 çocukta gördüğü bir davranışı tarif etmesiyle tanımlandı.

kanner’ın klasik otizm tanımı şöyleydi:

1.insanlarla ilişki geliştirememe:otizmli çocuklar nesnelere insanlardan daha fazla ilgi duyarlar ve insanlarla duygusal ilişkiye,etkileşime girme de güçlükleri vardır.

2.dilin kazanılması gecikir:bazı otizmli çocuklar hayatları boyunca sessiz kalabilirler.bazıları dili kazanırlar,fakat bu normal zamanından oldukça geç olur.

3.konuşma gelişse de iletişim amaçlı kullanılmayabilir:bu otizmli çocukların belirgin bir özelliğidir.kelime dağarcıklarında yeteri kadar uygun kelime olduğu halde bunları duruma uygun ve anlamlı bir şekilde dialog içerisinde kullanamazlar.

4.zamirleri ters olarak kullanırlar:otizmli bir çocuk ’ben’ demek istediğinde ’sen’ kullanır.örneğin annesi,’sen bisküvi ister misin?’ dediğinde otizmli bir çocuk ’sen bisküvi istiyorsun.’ cevabını verir.

5.gecikmiş ekolalik konuşma:bu kelimelerin ve tümcelerin anlamsız olarak tekrarıdır ve otizmli çocukların konuşmalarının belirgin özelliğidir.

6.ezber hafızaları güçlüdür:pek çok otizmli çocuk insan üsti ezber hafızası ve ezbere öğrenme becerisi gösterir.

7.tekdüze ve anlamsız oyunların varlığı:otizmli çocukların oyun oynama becerileri sınırlıdır.aynı aktiviteyi tekrar tekrar yapma eğilimleri vardır.oyunlarında yaratıcılık özelliği gözlenmez.

8.hayatlarındaki aynı olanı koruma eğilimi:günlük hayatlarında ve çevrelerindeki değişikliklere direnç gösterirler ve değişikliği reddederler.

9.normal fiziksel görünüş:bu çocukların görünüşlerinin normal olması ve hatta çok güzel çocuklar olmaları kanner’ı bu çocukların zekalarının da normal olduğu görüşüne götürse de,bu fikir yakın zamanlarda çürütülmüştür.