ölümden konuşacaktik

evet sırasıdır, ölümden konuşacaktık,
intiharın ebruli ipliğiyle
bir düğün gecesinde senin
yakası işlemeli giysinden.
kapı kapı dolaşıp, etamin ve goblen
örtüler satan bohçacı ölümden.
boynuna taktığın eğri taneli
iki sıra inciden konuşacaktık,
seni ürküten tren sesinden
ayı gölgeleyen tekinsiz gecede
karşımıza apansız çıkıveren
o ihtiyar dilenciden.

gel ölümden söz etmeden önce
bir şeyler içelim seninle.
buğulu bir bardağın içinde,
buzlu ve limonlu votkayla birlikte
konuşalım ölümden,
bir samanyolu olsun masamızın üstünde.
hadi gel konuşalım,
sulanmış bir taşlığın serinliğinde.
akşam sefaları içinde,
bir masa, birkaç sandalye
ve ikimiz ölümden konuşalım,
senin ağzında gül, benimkinde menekşe.

yarına var mısın söyle?
doğacak çocuğa, çığlığa, ishak kuşuna,
rüzgarın savurduğu tohuma,
kavağın pamuğuna var mısın,
bir ağacın kavına,
deri değiştirmesine yılanın,
kozadan çıkan kelebeğe,
hatmiye, atkestanesine?
hadi gel öyleyse ölümden konuşalım.
belki de tümüyle aykırıdır gerçeğe,
ama ne olursa olsun biz yine
ölümden konuşalım seninle

ölüm de vardır yaşadığımız her şeyde.
bir bardak çatlarsa durduğu yerde,
bir aşk ansızın biterse,
ayna kırılırsa yüzünle birlikte,
zamanıdır konuşmanın ölümden.
bir çiçek olağanüstü güzellikte
açıvermişse bir sabah,
bir topal aksamadan yürümüşse,
hadi gel ölümden konuşalım;
yüzünü al basmış hasetçiden
ve onun elindeki kuru değnek bile
filizlenir sevgimizden.


metin altıok